Asertywność kojarzy nam się głównie z umiejętnością mówienia „nie”. Jest to jednak bardzo duże uproszczenie. Nie chodzi bowiem o odmawianie samo w sobie, czy też stawianie na swoim i bycie nieugiętym bez względu na wszystko. Chodzi o coś zdecydowanie więcej. Czym tak naprawdę jest asertywność?
Asertywność to szacunek. Szacunek przede wszystkim do siebie – do swoich potrzeb, uczuć, preferencji oraz przekonań. Jednocześnie jest to szacunek do innych ludzi – do ich potrzeb, uczuć, preferencji oraz przekonań.
Asertywność to świadomość. Świadomość przede wszystkim swoich praw oraz granic. Jednocześnie jest to świadomość, że inni ludzie również mają dokładnie te same co my prawa oraz swoje własne indywidualne granice.
Asertywność to empatia. Empatia przede wszystkim dla siebie. To odczytywanie i rozumienie swoich emocji. Jednocześnie jest to empatia dla innych ludzi – próba odczytania i zrozumienia ich emocji.
Asertywność to otwarta i uczciwa komunikacja. To umiejętność swobodnego wyrażania siebie – swoich opinii, odczuć oraz wrażeń. Jednocześnie jest to umiejętność słuchania innych ludzi, chęć poznania i zrozumienia ich opinii, odczuć oraz wrażeń.
Asertywność to bycie sobą. To bycie sobą w kontaktach z innymi, postępowanie zgodnie ze swoimi wartościami. Jednocześnie jest to uznanie faktu, że inni ludzie również mają prawo być sobą i postępować zgodnie z wyznawanymi przez nich wartościami.
Asertywność to przekonanie, że wszyscy jesteśmy w porządku. Ja jestem w porządku. I ty jesteś w porządku. Jako istoty ludzkie wszyscy jesteśmy wartością. Niezależnie od wieku, płci, wykształcenia, poziomu inteligencji czy też zajmowanego stanowiska.
Powyższe stwierdzenia nie oznaczają, że musimy wszystkich ludzi darzyć sympatią i akceptować każde ich zachowanie.
Nie musimy wszystkich lubić. Nie musimy się ze wszystkimi zgadzać. Nie musimy innym pomagać, jeśli z różnych powodów nie chcemy lub jeśli jest to wbrew naszym dobrze pojętym interesom. Nie musimy tolerować tych zachowań innych ludzi, które nam przeszkadzają i naruszają nasze granice. Nie musimy godzić się na przemoc i krzywdę wobec nas lub innych osób.
Możemy wyrażać własne zdanie, nawet jeśli jesteśmy w mniejszości. Możemy odmawiać innym ludziom bez poczucia winy. Możemy okazywać innym swoje prawdziwe uczucia. Możemy zwracać innym uwagę, gdy robią coś, co nas złości lub irytuje. Możemy zaprotestować, gdy dzieje się krzywda. Możemy chronić siebie, swoją godność i swoje granice. Możemy to wszystko robić nie naruszając godności i granic innych ludzi.
Asertywność to dbanie o siebie, swoje dobre samopoczucie, swoje interesy przy jednoczesnym poszanowaniu innych ludzi. Troszczymy się o siebie, ale nie robimy tego kosztem innych. Odmawiamy, ale w taki sposób, by innych nie obrazić. Wyrażamy złość i irytację, ale w taki sposób, by innych nie ranić.
Asertywność to umiejętność.
Asertywność to postawa.
Asertywność to sposób myślenia o sobie i o innych ludziach.
Przyjęcie powyższych przekonań to pierwszy krok do tego, by stać się asertywnym.
– – –
A jakie są kolejne kroki?
- Poznanie siebie – czyli samoświadomość – niezbędna między innymi do tego, by chronić swoje granice.
- Poznanie swoich fundamentalnych praw – praw, które posiada każdy człowiek.
- Poznanie technik asertywności – czyli metod i strategii, które wspierają asertywne zachowanie.
- Ostatni krok to wykorzystanie powyższej wiedzy w praktyce – przyjęcie postawy asertywnej, korzystanie ze swoich praw, stosowanie technik asertywności, ćwiczenie nowych umiejętności aż do momentu, gdy bycie asertywnym stanie się naszą naturą…
O tym wszystkim będę pisać w kolejnych artykułach na temat asertywności.
Korzystając z jednego z praw asertywności, a mianowicie z prawa do proszenia, uprzejmie proszę o polubienie mnie na Facebooku: Klaudia Bloguje
Dziękuję i do usłyszenia 🙂
Przeczytaj również:
Jak wyznaczać dziecku granice?
